એક સાધુ હતા, એ દરેક શેરીઓમાં રોડો નાખી નાખીને ફરતા હતા અને એક વાત કહેતા હતા – “જે જોઈએ તે લઇ લો, જે જોઈએ તે લઇ લો.” લોકો એમની વાતો પર જરા પણ ધ્યાન નહોતા આપતા, પણ છતાં આ એક જ વાતની રટણ લગાવી રહ્યા હતા કે ‘ જે જોઈએ તે લઇ લો.’ એક દિવસ એક યુવાન તેમની પાસે પહોંચ્યો અને પૂછ્યું, ‘બાબા તમે જે બોલો છો કે જે જોઈએ તે લઇ લો, તો શું તમે મને એ આપી શકો જે મારે જોઈએ છે?’ સાધુ બોલ્યા, ‘બિલકુલ બેટા, અગર તું મારી માત માનીશ તો હું તને બધું જ આપી શકીશ જે તારે જોઈએ છે.’ યુવકે કહ્યું, ‘મહારાજ, મારે હીરાના બહુ મોટા વ્યાપારી થવું છે.’ સાધુએ કહ્યું, ‘હું તને એક હીરો અને એક મોતી આપું છું,એનાથી તું જેટલું ઈચ્છીશ એટલા હીરા અને મોતી બનાવી શકીશ.’ આટલું બોલતા જ એ સાધુએ પોતાનો હાથ એ યુવકના હાથમાં થમાવતાં કહ્યું, ‘પુત્ર ! હું તને દુનિયાનો સૌથી કિંમતી હીરો આપું છું, લોકો તેને “સમય” કહે છે. તેને તું જોરથી તારી મુઠ્ઠીમાં પકડી લે અને તેને ક્યારેય ખોતો નહિ. તું આનાથી જેટલા હીરા બનાવવા માંગીશ એટલા બનાવી શકીશ.’ સાધુની આ વાત સાંભળી યુવક વિચારમાં પડી ગયો.

થોડીવારમાં સાધુએ પોતાનો બીજો હાથ યુવકના હાથમાં લેતા કહ્યું, અને આ લો દુનિયાનું સૌથી કિંમતી મોતી, લોકો તેને “ધૈર્ય”નાં નામથી ઓળખે છે. જયારે પણ સમય આપવા છતાં અને મહેનત કર્યા પછી પણ સફળતા ન મળે તો આને ધારણ કરી લેજે. યુવક સાધુની વાતોને ખૂબ ગંભીરતાથી સમજી રહ્યો હતો અને પછી નક્કી કરી લીધું કે આજ પછી એ હવે ક્યારેય સમયને બરબાદ નહિ કરે અને હંમેશા ધૈર્યથી કામ લેશે આટલું નક્કી કરીને એ એક હીરાના વ્યાપારી સાથે કામ કરવા લાગી જાય છે.. પોતાની મહેનત, લગન અને ધૈર્યથી એ પણ એક દિવસ બહુ મોટો હીરાનો વ્યાપારી બની જાય છે. દોસ્તો, સમય અને ધૈર્ય એ એક એવા કિંમતી હીરા અને મોટી છે જેના થકી માણસ મોટામાં મોટા લક્ષ્ય સિદ્ધ કરી શકે છે.માટે જરૂરી છે કે આપણે આપણો કિંમતી સમય વ્યર્થમાં ન વેડફીએ અને પોતાની મંઝિલ સુધી પહોંચવા માટે ધૈર્ય ધારણ કરીએ.